स्रोत: कान्तिपुर
-झमक घिमिरे
हावाको स्पर्शले रूखपात हल्लिएका छन् । नजिकैका सल्लाहरू सुसाएर के के साउती गर्छन् । सायद भन्दा हुन्- हामीले कति हिउँद काट्यौं, कति झरी, बादल, असिना पानी थेग्यौं । भो जिन्दगी पनि दिक्क लाग्न थालिसक्यो । अब नयाँ पालुवाले पालो दिए हुन्थ्यो । साँच्चै जिन्दगी लामो भएपछि दिक्क लाग्छ क्यारे । त्यसैले त बूढापाकाहरू भन्छन्, सार गइदिइहाले आनन्दै हुन्थ्यो । यो कलिकति त जन्म, ज्युनु र जीउमा पनि भर पर्ने कुरा होला । कसैलाई उमेरले धेरै फाल हानेपछि भर्खरको जवानीले छोड्न सक्दैन । कसैलाई भने असमयमै जिन्दगी झुसिलो लाग्छ, अशान्त, अपि्रय र अनाम लाग्छ । र धर्तीबाट जिन्दगीलाई अनाम यात्रातिर धकेल्न खोज्छन् । यस लोकको अनाम यात्रा गर्न खोज्छन् । कमसेकम सल्लाहरू त एउटै ठाउँमा स्थिर रहन्छन् । जिन्दगी पनि स्थिर छ, जिन्दगीसँग दिक्क लागे पनि उनीहरू त्यही जिन्दगीलाई टेकेर उभिइरहन्छन् । उनीहरू आफैंमा स्थिर छन् अचल र अटल रहनुसँग पनि जिन्दगीको एउटा खासाकै मज्जा हुँदोरहेछ क्यारे । आफैंमा अशान्त, अपि्रय, अनाम बनेर नबाँच्नु पनि आनन्द नै हो । तर मान्छेसँग एउटा मन हुन्छ त्योसँग कैयौं धमिलोपन हुन्छ सङ्लोपन पनि त्यहीँ हुन्छ । मान्छे अस्थिर छ, ऊ अचल र अटल छैन । छिनछिनमा रूप रंग फेर्छ, आकार फेर्छ, विचार फेर्छ । त्यही मान्छेको अस्थिरपनसँग कताकता निराशाका गुजुल्टासँगै मान्छे आफैं हराउँछ र जिन्दगी त्यसै हराउँछ ।
(more…)
Read Full Post »
सिर्जना-सुनगाभा 